Ik denk dat het vrij belangrijk is om naar de mensen te luisteren. Enerzijds om te kijken waarom mensen bepaalde keuzes maken maar ook om te horen wat ze willen. Hoewel we bezig zijn met de energietransitie, denk ik dat er nog genoeg mensen zijn die het niet zoveel uitmaakt of er nu grijze, paarse of groene stroom uit het stopcontact komt, zolang het maar niet teveel kost en ze er niet teveel moeite voor hoeven doen. Om bij die mensen met 1 groot juichend verhaal langs te komen dat we de aarde gaan redden heeft dan ook niet zoveel zin. Luister naar wat de mensen belangrijk vinden, en probeer dan een combi te maken met de energietransitie.

Als voorbeeld kan ik wel mijn eigen voetbalclub gebruiken waar ik in het bestuur zit en die we net een paar weken geleden volledig elektriciteitsneutraal gemaakt hebben. We hebben al onze verlichting vervangen voor LED (in de gebouwen en op het veld) en we hebben het dak vol liggen met zonnepanelen. We hebben deze maatregelen vooral genomen, omdat we met LED verlichting een veel betere verlichting konden krijgen op het veld. En door de combinatie met zonnepanelen besparen we flink op de energierekening. Deze twee voordelen die we met deze maatregelen behaald hebben, waren voor ons belangrijker dan het hele duurzaamheidsplaatje. Als je dus bij ons was gekomen met alleen het duurzaamheidsargument, hadden we de maatregelen niet genomen. Maar de voordelen op verlichting en kosten, gaven in dit geval de doorslag. Als je met deze mindset naar de mensen luistert, denk ik dat er nog veel te winnen is.

Mooi voorbeeld van hoe je minstens twee vliegen in een klap kunt (en zelfs moet) slaan, Robin Koppers!
Interessant artikel, Chris Huiden. Merk je zelf ook dat er klimaatmelancholie speelt? En hoe ga jij hiermee om? Dat een boodschap van angst niet werkt, hebben we gezien met de enge plaatjes op sigarettenpakjes, zie bijvoorbeeld dit artikel: https://bit.ly/300YGkR. Oorzaak: cognitieve dissonantie, precies hetzelfde mechanisme dat wordt benoemd in het artikel waaraan je refereert.